Maori Experience

Iedereen die naar de Marae komt, neemt eten mee. Wij hebben samen met de drie
Franse jongens vier enorme taarten en twee zakken met kippenpootjes (jak) meegebracht. En het is ook gebruikelijk om een kleine donatie te doen, voor het gebruik van het water en de elektriciteit. Karina had ons al trots een aantal filmpjes laten zien van wat haar broer doet (http://www.youtube.com/watch?v=pFcGzb3n_ew). Ze lichtte ons ook bij voorbaat in over het feit dat wanneer je als nieuweling een Marae binnentreedt, je iets over jezelf vertelt en dat afsluit met een liedje. Zoekend naar een liedje dachten we eerst aan 'Laura' van Jan Smit maar uiteindelijk kozen we toch voor 'Aan de Amsterdamse Grachten'. Toen we welkom geheten waren, we iets over onszelf verteld hadden en het dan eindelijk zover was, kreeg ik er precies één zin uitgeperst voordat ik mijn gewoonlijke lachbui weer kreeg. Zoals de meeste mensen wel weten, is er op zo'n moment niets meer met me te beginnen en dus zong Roos braaf in haar uppie verder, besluitend met een 'je weet dat ik je nu haat'.

We sliepen met de hele Farai op matrassen in een grote zaal. Aangezien het 's nachts nogal koud was omdat de deur open bleef, moest ik mijn sokken (eigenlijk Roos d'r sokken die in mijn tas beland waren) afstaan aan een verkleumde Fransman. De volgende ochtend werd de hele zaal om 6 uur gewekt, tijd voor ontbijt voordat de training begon. De training hield in dat we allemaal in rijen op het gras stonden met een roeispaan in onze hand, de commando's van de leiders oefenend voor op de Waka (de boot). Na de lunch gingen we dan echt de boot op, best zwaar om lang achter elkaar te peddelen. Maar we waren wel toe aan een work-out met al dat eten hier. De volgende dag hebben we weer geoefend, nog een dansje erbij ook. En we hebben de Pukana (zoek op!) geleerd, hahaha. Je zet dan een zo afschrikbarend mogelijk gezicht op en maakt daar een eng geluid bij. De vrouwen maken hun ogen groot en de mannen steken hun tong uit hun mond, heel grappig om te zien.

6 Februari was het dan zover: we stonden om 6 uur op, om om 6.45 in kledij en al te vertrekken naar Waitangi, waar de Waka's op ons wachtten. We roeiden naar naar het strand van Waitangi, waar we met een aantal andere boten aan strand zouden gaan om onze krijgsdans te doen. Alleen ging er toen iets mis: een van onze vier waka's sloeg om, iets teveel geladen met al die rondbuikige Maori. De waka moest naar het strand gesleept worden door een reddingsboot omdat er teveel water inzat en de camera mensen zaten er met hun neus bovenop. Best sneu, want dat was Hone, Karina's broer en leider van de Farai, nog nooit overkomen. Toen alles weer in orde was zijn we naar het strand van Paihia geroeid, iedereen koud door de wind en het regenbuitje. Na een toespraak en het plukken van oesters van de rotsen (ul), gingen we weer op weg. Dit keer kwam wel iedereen veilig aan op het strand van Waitangi, waar we onze krijgsdans uitgevoerd hebben. Na teruggeroeid te zijn naar het startpunt, hebben we rondgelopen langs alle kraampjes van het festijn en hebben we een middagdutje gedaan op het grasveld aan het strandje, naast de auto. Aan het einde van de dag hebben we met zijn allen bij in een grote tent op het gras gegeten, er zat een groepje mensen op de grond te zingen rondom een man met een gitaar, heel leuk. Ik merk wel dat sommige Maori niet zo blij zijn met blanke mensen in hun Marai maar de meeste zijn gelukkig heel aardig.

Achteraf kregen we te horen dat dit het eerste jaar was dat Hone's Farai voor samen gekomen was met de meeste beruchte gang in Nieuw-Zeeland, die wil veranderen. Vandaag zijn we teruggegaan naar onze host in Kaukapakapa, omdat we onze tent hier vergeten waren. Hone had een lift voor ons geregeld naar Auckland, met een aantal mensen van de gang. Roos nam zich voor om dat maar niet aan haar mams te vertellen hahaha. Ze zouden ons eerst afzetten in het dorpje, toen bij het huis en uiteindelijk werden we ergens langs een hele drukke snelweg gedropt. We vonden het te gevaarlijk om daarlangs te lopen en een taxi konden we niet bellen want we hadden geen idee waar we waren, dus staken we ons duimpie maar weer uit, in de hoop dat iemand zou stoppen. En dat was het geval.. een politie auto. De agent stapte uit: 'Ladies, liften langs de snelweg. Dat is een $250 dollar fine voor jou en een $250 dollar fine voor jou.' Autsj. We legden de situatie uit en de agent had begrip voor ons (weg boete) en bracht ons naar Auckland, hoewel hij eigenlijk maar één plek in de auto had. Ik eindigde dus op Roos' schoot, de riem om ons beiden heen. Twee bussen en een tijdje later waren we in Helensville en begonnen we de lange wandeling naar het huis. Onderweg stopte er een man voor ons heilige duimpje en hij bracht ons het hele stuk naar huis. En dan bedoel ik ook letterlijk het hele stuk, tot aan de voordeur. Dat had nou weer niet gehoeven, hij was een beetje griezelig. Er was nog niemand thuis maar de auto's stonden er wel en dus zei Roos 'ah, ze zijn thuis (: ' en de man reed weg. En toen bleek.. dat de tent per ongeluk in de truck lag waarmee Karina op reis is en helemaal niet hier is.. lekker dan haha.

Zo, nu ben ik eindelijk eens redelijk bijgewerkt qua bloggen. Ik duik nu lekker mijn bedje in want we staan morgen om 6:00 op en gaan dan weer op reis, vol goede moed en zin in alles wat komen gaat!